چهل حدیث از امام حسین علیه السلام

به گزارش پایگاه خبری پروژه ایران، این کتاب همان‌گونه که از نامش پیداست، مجموعه‌ای متشکل از چهل حدیث از امام حسین علیه‌السلام است که استاد علی صفایی حائری در آغاز سخنرانی‌هایشان، این احادیث را بیان کرده و سپس آنها را به‌صورت مستقل نوشته‌اند و به این شکل به چاپ رسیده است.
نگارنده در مقدمه کتاب می نویسد:
«...گاهی من می خواهم مقدمه ای را شکار کنم، می کوشم و موفق نمی شوم و گاهی هم بدون مقدمه، عنایت ها را همراه می بینی که بیدار می کنند و صدا می زنند و خود را بر تو آشکار می سازند و تو می بینی که این ها از تو نیست و به آگاهی، به اختیار و به اقدام تو، مرتبط نمی باشد، که عنایت او و رعایت اوست. از یک محرّمی به فکر بهره مندی بیشتر از کلمات اهل بیت افتادم و شروع و ختم سخن را با کلام آن ها همراه کردم. دوستان توصیه کردند، که روایات را مستقل منتشر کنیم و شروع کردند. و من پیشنهاد دادم که اربعینیاتی فراهم کنیم، دست به کار شدیم و در نتیجه این چهل حدیث از اباعبدالله الحسین(ع) فراهم آمد.»

... در همین فرازهای مختصر، به وجود او و حضور و احاطه ی او و به راه و روش معرفت او و به پیوند معرفت با ایمان و عشق او واقف می شویم و از همینجاست که او محرک و مقصد و راه و صراط ما می شود.

ما با اوست که خود را و سپس انعکاس ها را و تجربه های باطنی و خارجی را شناخته ایم. ما با او و به پیوندی که او میان ما و دل ما برقرار کرده به خودخواهی و دیگرخواهی و عشق های گوناگون رسیده ایم؛ «ان اللّه یحول بین المرء و قلبه».

روایات مطرح‌شده در این کتاب را به دو دسته کلی می‌توان تقسیم کرد:
یک دسته، مربوط به ارتباط انسان با خدا و نحوه عبودیت حق است
و دسته دوم، درباره برخورد و تعامل انسان در جامعه.

یکی از احادیث انتخاب شده از کتاب:
قال الحسين عليه السلام: ربّ ذنب أحسن من الاعتذار منه. و قال: اياك و ما تعتذر منه فان المؤمن لا يُسى‏ءِ و لايعتذر و المنافق كل يوم يُسى‏ء و يعتذر.

حضرت ابا عبداللَّه عليه السلام فرمود:
چه بسيار گناهى كه بهتر از پوزش و عذر آوردن از آن گناه باشد.
و فرمود: از كارى كه از آن عذر مى‏خواهى، برحذر باش و دورى كن. چون مؤمن نه بدى مى‏ كند و نه عذر مى‏ آورد. منافق هر روز بدى مى‏كند و عذر مى ‏آورد.

گناه و اشتباه براى انسان طبيعى است. آدمى اشتباه مى‏كند ولى بايد اشتباه خود را جبران كند و فسادى را كه بار آورده بر طرف نمايد.

جبران گناه با عذر آوردن و يا عذر خواستن نيست. عذر آوردن ضعف‏ هاى خود را مطرح كردن است و عذر خواستن از قدرت و كرامت طرف كمك گرفتن است، جبران گناه به رفع و اصلاح گرفتارى‏هايى است كه فراهم شده. منى كه با بى‏توجهى و يا ظلم و تجاوزم زندگى كسى را آتش زده‏ام، بايد تمام اين سوخته‏ها و گرفتارى‏ها را جبران كنم و ترس‏ها و وحشت‏هاى آنها را به امن برسانم و دل آنها را آرام سازم و با جبران به عذر خواهى بپردازم.

جبران هميشه ممكن و مطلوب است، ولى عذر خواهى هميشه ممكن نيست. كسى كه به ناموس ديگرى تجاوز كرده، امكان جبران دارد، ولى عذر خواهى از صاحب حق به درگيرى‏ ها و فتنه ‏هايى دست خواهد داد كه از اصل گناه بدتر و مشكل‏تر است. او مى ‏تواند، مورد تجاوز را نجات بدهد، از ريختن آبرويش جلوگيرى كند و برايش حريم و حرمتى بگذارد ولى نمى ‏تواند از گذشته‏ فراموش شده براى خود او و يا اولياء و صاحبان حق عذرى بياورد و عذرى بخواهد، بهتر است در پنهان جبران شود تا اينكه در آشكار آبرو ريزى ادامه بيابد.

مؤمن بدى نمى‏ كند و اگر گرفتار شد، توبه مى‏ كند و توبه و جبران هرگناه حساب مشخصى دارد. جبران، كار مؤمن است و عذر آوردن و عذر خواستن، كار كسى است كه ايمان ندارد و براى جبران كردن اقدامى نمى‏ كند.

این احادیث خصوصاً با سبک تحلیل و توضیح نویسنده، چراغ روشنی در مسیر سبک زندگی اسلامی خواهد بود.

گزارشگر : قاسم قربانی