تاثیر شگرف یک جمله یا رفتار در زندگی
قبل از اخذ پروانه وکالت، سنواتی، اشتغال قضایی داشتم و در آن ایام با تمام وجود سعی کردم با ادب و احترام با مراجعین برخورد نمایم.
تلقی ذهنی من این بود که اگر وکیل شدم حداقل رفتار محترمانه را از قضات در مراجعاتم ببینم.
اولین سال وکالتم در سال هفتاد و سه، مقارن با شروع اجرای قانون دادگاههای عام بود که به عنوان وکیل و طرح شکایتی با عنوان رفع تصرف عدوانی، پرونده ای در یکی از شعب مستقر در مجتمع شهید بهشتی داشتم.
آقای (محمد خردمند)، که نامش همیشه برایم تداعی کننده کوهی از انرژی منفی است قاضی شعبه ای بود که همان سال از یکی از شهرستانها، شاید همدان به تهران آمده بودند. با وجود گذشت زمان و تکمیل تحقیقات و آمادگی اتخاذ تصمیم هر بار برای درخواست صدور رای به ایشان مراجعه کردم، می‌گفتند پرونده را برای مطالعه به منزل برده و هنوز فرصت نکرده ببیند.
موکل به دلیل تصرف عدوانی ملکش به شدت تحت فشاری در حد جنون بود وناراحتی خود را به من منتقل و احساس ضعف در وظایف وکالتی از طرف من داشت.
تصمیم گرفتم برای درک شرایط، با موکل مراجعه و از قاضی یاد شده درخواست دستور کنم.
متعاقب تقاضای خروج از بلاتکلیفی و متاسفانه تکرار جواب قبلی قاضی، گفتم : احساس می کنم نمی توانم با این روند، حقوق موکلم را استیفا کنم و بهتر است استعفا بدهم؟
آن قاضی در جواب درخواست قانونی و در حالیکه موکل حضور داشت گفت: ((( من وکیلی که زیاد حرف بزند را با تیپا از شعبه می اندازم بیرون))).
در یک لحظه تصمیم گرفتم که....، ولی به لحاظ حفظ شان وکالت و نگرانی از حقوق موکل، تصمیم دیگری گرفتم. از آن پرونده استعفا دادم و تصمیم گرفتم وکالت نکنم.
الان سی سال گذشته و به خاطر این جمله، به جز موارد بسیار نادر واستثنایی وکالت نکردم.
اینک نیز تکرار تلخی دیگر.
10 روز گذشته و در شرایط خاص، اتومبیلم بدون دریافت پیام قبلی به عنوان مناسب نبودن حجاب راننده و با اشتباه فاحش توقیف شد.
مراجعات مکرر این مدت به کلانتری مربوطه، پارکینگ همکار نیروی انتظامی و سایر ضابطین وگرفتاری ناشی از برداشت اینگونه از حجاب و رها کردن چالش‌های واقعی و غیره در حالیکه هنوز موفق به ترخیص اتومبیلم نشده ام انزجاری برایم ایجاد کرد که کیفیت و کمیت آن قابل توصیف نیست.
این حد از انزجار را قبلاً تجربه نکرده بودم، حس عجیبی است.
متاسفانه آثار این نفرت پراکنی‌هایی که بر سر توقیف اتومبیلها صورت می‌گیرد، بر اساس قاعده حرمت تنفیر، کل جامعه را نیزدر بر خواهد گرفت، افسوس از عدم تدبیر در اداره کشور.
گزارشگر : تحریریه پروژه ایران
