چگونه انتخاب یک محل اشتباه برای ساخت یک مکان قابل احترام، تبدیل به یک جنبش بزرگ اجتماعی می‌شود؟

 

 اینک سه نفر از اعضای شورای شهر تهران چنان احساس خطر کرده‌اند که علناً به حمایت از تصمیم زاکانی در شهرداری پرداخته و در برابر امانی، همکار خود صف کشیده‌اند. البته نگرانی این دوستان کاملاً قابل درک است، چرا که رای منتخب شماره یک آنها، مهدی چمران به ۴۹۰ هزار هم نرسیده و بنابراین، حالا نگران جنبش قیطریه هستند که نکند تعداد امضاهایش از مجموع افرادی که به آنها در انتخابات شورای ششم تهران رای دادند هم فزونی گیرد.

 

 محمد درویش البته شک ندارد که اگر صفحه کارزار مورد اصابت تیر غیبی قرار نگیرد، به زودی کابوس تمامیت‌خواهانِ مردم‌هراس به حقیقت پیوسته و ما از مرز یک میلیون امضا هم عبور خواهیم کرد.

 

 چند روز اخیر تحرکاتی نخ‌نما را شاهد بودم که گروهی می‌کوشند در هیبت دفاع از کارزار نشان دهند که با چند شماره تلفن یا چند ایمیل توانسته‌اند، چند بار رای دهند! شک ندارم که این افراد رفقای زاکانی هستند که می‌خواهند چنین وانمود کنند امضاهای جمع‌آوری شده در کارزار جنبش قیطریه، فیک است و در درستی آنها تردید ایجاد کنند؛ ترفندی نخ‌نما شده که پیشتر هم از آن استفاده کرده بودند. بسته‌شدن امکان استفاده از ایمیل برای امضا دقیقاً به همین دلیل از سوی مدیران سایت کارزار اتخاذ شده تا امکان چنین سوء‌استفاده، فیلمبرداری و انتشارش در سایت‌های دوستداران زاکانی گرفته شود.

 

 حالا که به آستانه لحظه تاریخی عبور از مرز ۱۰۰هزار امضا نزدیک می‌شویم؛ لحظه‌ای که جز در کارزار نجات میانرودان و دریاچه ارومیه، در هیچ کارزار محیط‌زیستی دیگری سابقه نداشته است، لطفاً بیایید ما ۱۰۰ هزار نفر بکوشیم تا هر کدام، ده دوست و هموطن خود را مجاب به امضای جنبش نه به ساخت مسجد در پارک قیطریه کنیم. اگر به یک میلیون امضا برسیم، شک نکنید که خواب خفتگانِ قدرت‌سالاری که همواره رای مردم را به سخره می‌گیرند، به شدت آشفته خواهد شد و البته باز شک نکنید، هرچه این جنبش بزرگ‌تر شود، باید خود را برای فشارهای بیشتر و موانع جدی‌تر آماده کنیم.