سیزده بدر، در کردن نحوست یا آغاز دنیایی جدید

به گزارش پایگاه خبری پروژه ایران، از موخرات نوروز سیزده بدر است که با آنکه اکثر مردم به دلیل نحوست سیزده به کوه و دشت م‌یروند ولی عده ای هم به چشم نحسی به آن نگاه نمی کنند و آن را آغاز دنیایی جدید می دانند.

پس از دوازده روز جشن، مردم برای پایان تعطیلات و جشن های نوروزی به دامان طبیعت می روند و از قدیم الایام رسوم مختلف در نقاط مختلفی که از نظر فرهنگی و تمدنی اشتراکاتی دارند را برگزار می کنند. رسومی مانند به آب انداختن سبزه، شکستن گردو، گره زدن سبزه، پختن آش رشته و صدها و شاید هزارها رسم دیگر.

ولی واقعیت این رسوم چیست؟ آیا هدفی جز رفع نحسی دارند یا به استقبال سال کاری جدید و یا حتی دنیایی جدید می روند.

بعضی منجمان اگر این روز با سیزدهم ماه قمری همزمان می‌شد آن را به شدت نحس می‌دانستند و راه نجات از آن را دست کشیدن از کار و پناه بردن به طبیعت می‌دانستند ولی از طرف دیگر عده ای معتقد به میمنت سیزده بدر بودند همان طور که ابوریحان در آثار الباقیه می‌فرمایند « روز سیزدهم که به نام تیر روز است در نزد ایرانیان خجسته است» که می‌توان حمل بر قدردانی از ایزد و استقبال از آغاز جهانی جدید دانست و جالب آن ست که ایشان می‌فرماید در نزد ایرانیان خجسته است و صحبتی از نحوست نمی کند.

حال داستان این دنیای جدید چیست؟

ایرانیان از دوران باستان همچون اقوام باستانی بین النهرین چونان بابلیان اعتقاد به وجود دوازده اختر داشتند که هر کدام بر برجی حاکم بودند و هر کدام هزار سال بر جهان حکمرانی میکردند که عمر جهان دوازده هزار سال میشود و هر چهار هزار سال یک بخش و عمر جهان به سه بخش تقسیم میشده است و در پایان بخش سوم قیامت یا رستاخیز و بهشت و دوزخ به پا میشود ولی اینجا نقطه پایان زندگی نیست و پس از آن است که جهان مجدد تشکیل میشود و زندگی نوینی بر پا می شود و عملا آغاز هزاره سیزدهم آغاز این جهان جدید است و نه تنها نحس نیست که اصل خیر و مبارکی ست. حتی گره زدن سبزه را که عموم در قالب رفع نحوست میدانند را به داستان اسطوره ای مشی و مشیانه پیوند میدهند و آن را نماد این دو می دانند.

مشی و مشیانه که نماد انسانهای اول یا همان آدم و حوای خودمان است از زمین می‌رویند و در هم تنیده می‌شوند و چنان می‌شود که زن و مرد در هم تنیده می‌شوند و دنیایی جدید پدید می آورند.

این آغاز جهان نوین و در هم تنیدگی انسان وقتی با ستون های تمدن چون کشاورزی در هم می آمیزند باعث بوجود آمدن مدنیتی جدید می شوند که بهترین بهانه برای جشن گرفتن است.

سیزده بدر چه در کردن نحوست باشد چه جشنی برای آغاز جهان، اهمیتش به یک چیز است و آن هم شادی و مسرت و هم آغوشی با طبیعت، طبیعتی که مدتهاست انسانها آن را به عنوان مام خویش فراموش کرده اند و جز آسیب ارمغانی برایش ندارند. این روز در واقع جشنی برای آشتی با طبیعتی است که زخم های فراوان از ما خورده است.

امیدوارم در این همچنان که شاد هستیم، طبیعت را هم شاد بداریم.