پروژه ایرانی
: مراسم تشییع پیکر محمدعلی بهمنی در تالار وحدت برگزار شد.
عباس سجادی که اجرای مراسم را برعهده داشت، شعر «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود» را خواند.
او همچنین با بیان روند بیماری و درگذشت محمد علی بهمنی و تصمیم برای خاکسپاری این شاعر در بندرعباس و در کنار دریا، پیام روز گذشته وزیر ارشاد را قرائت کرد.
او خاطرنشان کرد: بهمنی با پشتوانه ادبیات کلاسیک، روندی رو به جلو داشت و یکی از دلایل ماندگاری او در این بیتش نهفته است «جسمم غزل است اما، روحم همه نیمایی ست /در آینه تلفیق، این چهره تماشایی ست»
حسین علی‌شاه (خواننده) غزلی را از محمدعلی بهمنی با آواز خواند.
بهروز رضوی (مجری و صداپیشه) در سخنانی گفت: بارزترین وجوه شخصیتی بهمنی مردم‌داری و مردم دوستی‌اش بود، بهمنی همواره با مردم بود و از مردم می‌گفت و لحظه‌ای از مردم جدا نبود. زندگی بهمنی و شعر بهمنی با مردم عجین بود.
او سپس غزل «دلخوشم با غزلی تازه، همینم کافی است» را خواند و ادامه داد: بهمنی از جوانی و نوجوانی شاعر بود و شعرهایش مورد توجه اهل ادب بود. بهمنی از پدیده‌هایی در شعر بود که لحظه‌ای از مردم جدا نبود. همواره با مردم بود، همیشه از مردم گفت و در کنار مردم بود، بهمنی از زبان حال مردم گفت. از آنجایی که از مردم مایه می‌گرفت و حس و حالش را مدیون مردم بود، از یادها نخواهد رفت و در ذهن تاریخی مردم باقی خواهد ماند.
محمد سلمانی، شاعر نیز در این مراسم با اشاره به آشنایی‌اش با محمدعلی بهمنی، از سال ۱۳۴۶، گفت: مهربانی را از بهمنی آموختم و من در عمل و اجرا ضعیف بودم، بهمنی به خوبی مهربانی را تعریف و اجرا می‌کرد.
او افزود: ما در تاریخ ادبیات با دو گونه شاعر روبه‌رو هستیم؛ شاعری که حصار مستحکی دور خود ایجاد می‌کند و اجازه نمی‌دهد کسی به قلعه‌اش ورود کند و وارد شدن به قلعه‌اش محور ورود می‌خواهد. اما استاد محمدعلی بهمنی دامنه‌ای داشت پر از آبشار و به همه اجازه ورود می‌داد. این موضوع نقطه قوت او بود و کسانی که می‌خواستند از او سؤاستفاده کنند از این مسیر وارد می‌شدند. اگر بچه مدرسه‌ای هم او را به مراسمی دعوت می‌کرد، می‌رفت.
سلمانی خاطرنشان کرد: مهربانی همواره با او بود و سعی‌اش بود. همانگونه که می‌خواست ترانه و غزل را آشتی دهد، می‌خواست گروه‌های مختلف شعری را آشتی دهد و هر دو سو ایشان را دوست داشتند. به دیوار معتقد نبود و کسی را ندیدم از او فاصله بگیرد. سعی نمی‌کرد اگر به غزل پایمردی دارد بگوید، با شعر نو میانه‌ای ندارم. این موضوع در شعر «جسمم غزل است اما روحم همه نیمایی است» نمود داشت. سعی می‌کرد، غزلش را عام بفهمد و خواصش بهره‌مند شوند.
او یادآور شد: بهمنی به سرزمینش تعلق داشت و سرزمینش را دوست داشت. اینجا کسانی را می‌بینم که به خاطر بهمنی آمده‌اند. برای این دوست غفران الهی را آرزو می‌کنم. به خانواده‌اش تسلیت می‌گویم و می‌خواهم صبور باشند و ما را در صبوری یاری کند.
حاشیه‌نگاری:
پیش از آغاز رسمی مراسم، دکلمه ترانه‌ها و شعرهای محمدعلی بهمنی و قطعاتی از علیرضا قربانی در محوطه تالار وحدت پخش شد.
سیدعباس صالحی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی هم در مراسم حاضر خواهد شد.
یاسر احمدوند، معاون فرهنگی ارشاد، علی موسوی گرمارودی، سهیل محمودی، مصطفی رحماندوست امید مهدی‌نژاد، رضا اسماعیلی، اندیشه فولادوند، صابر قدیمی، شهره سلطانی، سمانه نایینی، علی رمضانی مدیرعامل خانه کتاب و... از حاضران مراسم هستند.
پس از این مراسم وداع با محمدعلی بهمنی در تهران، پیکر او به بندرعباس منتقل می‌شود تا روز سه‌شنبه، ۱۳ شهریور در خانه ابدی‌اش در فرهنگسرای آوینی بندرعباس کنار دریا آرام بگیرد.
محمدعلی بهمنی متولد سال ۱۳۲۱ در دزفول بود و شامگاه نهم شهریور در پی عارضه مغزی در ۸۲ سالگی از دنیا رفت. «باغ لال»، «در بی‌وزنی»، «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود»، «این خانه واژه‌های نسوزی دارد»، «شاعر شنیدنی است»، «چتر برای چه، خیال که خیس نمی‌شود» و «من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم» از دفترهای شعر او هستند.
گزارشگر : تحریریه پروژه ایران
# تگ ها
