یک عصر سرد و تاریک زمستانی بود، وضعیتی که حتی دونده‌های سرسخت هم باید برای پیدا کردن انگیزه برای بیرون رفتن و تمرین کردن تلاش می‌کردند، اما برای سارا و دوستانش هیچ تردیدی وجود نداشت؛ دوی آن عصر، برنامه دویدن برای غذا بود و هیچ دلیلی نمی‌توانست او و دوستانش را از دویدن در آن غروب سرد منصرف کند.

به گزارش پایگاه خبری پروژه ایران، دوناگی، معلم و مسئول رفاهی باشگاه دویدن فرهام در همپشایر، اولین برنامه بانک غذا را در فوریه 2018 به همراه جیمز ماسل وایت، دبیر باشگاه، سازماندهی کرد. او می‌گوید: «ایده این بود که به‌جای دوره‌های آموزشی معمول، کوله‌پشتی‌ها را پر از غذا کنیم تا به بانک غذای محلی اهدا کنیم. ما با کوله پشتی‌های پر از غذا تا بانک‌های غذا می‌دویدیم و آنجا با کسانی که منتظر دریافت غذا بودند ملاقات می‌کردیم. دوناگی انتظار داشت حدود 20 عضو باشگاه در این برنامه شرکت کنند اما اوضاع آن طور که او انتظار داشت پیش نرفت: "اقلا هفتاد نفر را شمردم، بعد دیگر شمردن را رها کردم!"
 
کلر جانسون، رهبر تیم اجتماعی در Waypoint Hub، که بانک غذای فرهام را در خود جای داده است، می‌گوید: «برنامه دویدن برای غذا تجربه‌ای شگفت‌انگیز و احساسی بود آدم‌های زیادی وقتی از برنامه ما با خبر شدند با کوله پشتی‌های غذا خودشان را به باشگاه رساندند و لوازم مورد نیاز را با خود می‌آورند.» اما این فقط بانک مواد غذایی نبود که سود برد. دوناگی می‌گوید: «دوندگان این برنامه را دوست داشتند، هفته بعد، همه آنها می‌پرسیدند که چه زمانی می‌توانیم دوباره این کار را انجام دهیم.»

ونسا کینگ، مسئول بخش روانشناسی در موسسه خیریه Action for Happiness، می‌گوید از این استقبال عمومی از برنامه دویدن برای غذا تعجب نکرده است. کینگ معمار ده کلید این سازمان برای زندگی شادتر و نویسنده کتابی با همین عنوان بود. برنامه دویدن برای غذا، چندین نمونه از آنچه او برای زندگی بهتر به آن اشاره کرده بود را در خود جمع کرده بود.

او می‌گوید: «دویدن به شما احساس خوبی می‌دهد. فعالیت بدنی برای بهبود خلق و خو و کاهش استرس، افسردگی و اضطراب مفید است. دویدن با دیگران و احساس بخشی از یک جامعه بودن، این حال خوب را تقویت می‌کند. انسان یک گونه اجتماعی است. وقتی لحظات مثبت ارتباط را به اشتراک می‌گذاریم، هورمون اکسی‌توسین در بدن ما ایجاد می‌شود که استرس را کاهش می‌دهد و ما را بیشتر با دیگران هماهنگ می‌کند. مطالعات همچنین نشان می‌دهد که داوطلب شدن در کارهای اجتماعی با افزایش رضایت از زندگی و کاهش استرس و افسردگی مرتبط است.»

دوناگی اذعان می‌کند که دویدن اغلب یک تلاش فردی – حتی خودخواهانه – با تمرکز بر عملکرد فردی است اما صرف عضویت در یک گروه دویدن به شما احساس تعلق می‌دهد.با برنامه دویدن برای غذا، این حس ارتباط به جامعه گسترده تر گسترش می‌یابد.

دویدن برای غذا، تا پیش از آغاز همه‌گیری به یک برنامه سالانه برای باشگاه دویدن فرهام تبدیل شده بود. در سال 2022، با شکستن محدودیت های ناشی از کرونا، باشگاه و اعضای آن توانستند کار خود را از سر بگیرند، این زمانی بود که دوناگی بیش از هر زمان دیگری در مورد کمک به افراد نیازمند احساس اشتیاق داشت. او اخیراً یک نوزاد مرده به دنیا آورده بود و حمایت اعضای باشگاه از او، که برای دو هفته هر شب برایش غذای گرم می پختند و جلوی در خانه تحویلش می‌دادند به او نشان داد که اعضای انجمنش چقدر رشد یافته و نگران دیگران هستند.

او می‌گوید: « بعد از سال 2022، که یکی از بزرگترین اجتماعات دویدن برای غذا بود، باشگاه فرهام برنامه‌ای برای درگیر کردن باشگاه‌های سر تا سر کشور ترتیب دادیم و با کمال تعجب دیدیم که پشت سر هم باشگاه های مختلف با پیشنهاد ما برای شرکت در برنامه دویدن برای غذا موافقت می‌کنند.»

بعد از این، یک شرکت تجاری با اسم رانر به عنوان حامی مالی وارد برنامه دویدن برای غذا شد و کمک کرد که سایت مشارکتی این برنامه ایجاد شود، کریگ وینتر، یکی از بنیانگذاران Runr می‌گوید: «سال گذشته بیش از 500 گروه دونده، کلوپ، برنامه های اجتماعی و کسانی که معمولا در پارک‌ها می‌دوند در این رویداد مشارکت کردند و بیش از 77 تن مواد غذایی را به بانک‌های مواد غذایی اهدا کردند.»

امسال، جنبش دویدن برای غذا حتی بالاتر از این را هدف قرار داده است و دلیل خوبی هم دارد. Trussell Trust، مؤسسه خیریه‌ای که حدود نیمی از بانک‌های مواد غذایی بریتانیا را اداره می‌کند، در مقایسه با سال قبل، 37 درصد افزایش تعداد کاربران را بین آوریل 2022 و مارس 2023 گزارش کرده است. تقاضا برای گرفتن غذا از بانک‌های غذا در بریتانیا همچنان در حال رشد است. اما ریوی، مدیر اجرایی این شرکت می‌گوید: «این یکی از سخت‌ترین زمستان‌های تاکنون برای بانک‌های مواد غذایی در شبکه ما است. بانک‌های غذا  به طور متوسط هر هشت ثانیه یک بسته اضطراری توزیع می‌کنند.»
 
برنامه دویدن برای غذا دوندگان را تشویق می‌کند تا برای دویدن در برنامه های این گردهم آیی در ماه فوریه برنامه‌ریزی کنند؛ فوریه زمانی است که بانک‌های مواد غذایی با مشکل مواجه هستند. دوناقی می‌گوید: «مردم معمولاً در کریسمس غذا هدیه می‌کنند، اما با شروع سال جدید از تعداد کسانی که مایل هستند به خیریه‌ها و بانک‌های غذا کمک کنند کم می‌شود». در همین حال باشگاه فرهام به یک موسسه برای جمع‌آوری کمک‌های غذایی تبدیل شده و در سال گذشته به تنهایی یک تن مواد غذایی به بانک‌های غذا اهدا کرده است.

دویدن برای غذا تنها ابتکاری نیست که افراد را مجبور می‌کند یک هدف خوب برای دویدن و ورزش کردن تعریف کنند. GoodGym که در سال 2010 شروع به کار کرد، 59 گروه در سراسر بریتانیا دارد. جلسات هفتگی آنها دویدن را با مشارکت در پروژه‌های اجتماعی ترکیب می‌کند. داوطلبان همچنین به دیدن سالمندان تنها می‌روند و کمک می‌کنند تا آنها حال بهتری داشته باشند.

در همین حال، Runaway Racing، یک سازمان رویدادهای دوندگی مستقر در باکینگهام‌شایر، با یک گروه حفاظت محلی برای کمک به پاکسازی و حفظ زیستگاه در تپه‌های Chiltern، که به عنوان منطقه‌ای با زیبایی طبیعی برجسته شناخته شده است، همکاری کرده است. داوطلبان 8 کیلومتر را به صورت گروهی تا محل کار می‌دوند، جایی که ابزار - و چای و بیسکویت - در اختیار آنها قرار می‌گیرد. کریس بردلی، موسس این موسسه می‌گوید: «به‌ عنوان دونده، از مسیرهای پیاده‌روی استفاده می‌کنیم، از محیط زیبای اطراف قدردانی می‌کنیم – بنابراین بسیار خوب است که بتوانیم کاری برای طبیعتی که در آن می‌دویم انجام دهیم.»

همه این سرمایه‌گذاری‌ها عنصر مشابهی دارند - پیوستن به دیگران در فعالیت بدنی که هدفی واقعی دارد. این "من باید این دوی طولانی را انجام دهم زیرا برای یک ماراتن تمرین می‌کنم" یا "من باید ورزش کنم زیرا سعی می‌کنم وزن کم کنم" نیست، بلکه چیزی بزرگتر است.

همانطور که کلی مک گونیگال، یک روانشناس پژوهشی و معلم ورزش، در کناب لذت حرکت می‌نویسد: «گاهی اوقات فعالیت بدنی از نظر روانی رضایت بخش‌تر است، به این دلیل که مشارکت ما هم خوبی‌های ما را آشکار می‌کند و هم به ما امکان می‌دهد شاهد خوبی در دیگران باشیم.»

شاید این بتواند به ما کمک کند معمای ورزش در دنیای مدرن را درک کنیم. دکتر دیوید ریکلن، استاد زیست‌شناسی تکاملی انسان در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی می‌گوید: «در گذشته تکاملی ما چیزی به نام ورزش وجود نداشت. اجداد ما از نظر بدنی بسیار فعال بودند، اما همیشه هدفی در پس این فعالیت وجود داشت – نیاز به یافتن غذا، آب و هیزم، یا حرکت بین اردوگاه‌ها یا مهاجرت به نقاط دیگر چشم‌انداز. اگر نیازی به صرف انرژی برای حرکت نبود، بی حرکت می‌ماندیم.»

به عنوان بخشی از تحقیقات خود، رایکلن با افرادی از یکی از آخرین جوامع شکارچی-گردآورنده باقیمانده، هادزا، در شمال تانزانیا وقت گذرانده است. او می‌گوید: «هادزا به‌طور شگفت‌انگیزی فعال هستند، اما وقتی می‌خواستم به آنها توضیح دهم که در خانه، وقتی هنوز تاریک بود از جایم بلند می‌شدم تا کاری انجام دهم که ربطی به غذا پیدا کردن نداشت به من می‌خندیدند.» می‌گوید: «آنها فکر می‌کردند من دیوانه هستم. نگرش آنها این است: وقتی غذا داری چرا باید از جایت بلند شوی؟»

پس از حذف تقریباً تمام فعالیت‌های بدنی ضروری از زندگی‌مان، در موقعیتی قرار می‌گیریم که باید مغز شکارچی جمع‌آوری کننده بی‌میل و انباشت کالری خود را متقاعد کنیم که بدون هیچ دلیل مشخصی انرژی مصرف کند. رایکلن می‌گوید شاید یافتن راه‌هایی برای پیوند دادن ورزش با یک هدف بتواند به بهبود انگیزه افراد برای ورزش و افزایش رفاه مرتبط با ورزش کمک کند: «این یک فرضیه واقعاً جالب است که باید بررسی شود.»

دوناگی قبلاً متقاعد شده است. او می‌گوید: «من واقعاً معتقدم که دویدن برای یک هدف ذهنیت شما را تغییر می‌دهد. "بله، شما می‌توانید این کار را با شرکت در یک ماراتن و جمع آوری پول برای یک موسسه خیریه انجام دهید، اما چیزی کاملاً خاص در مورد تحویل غذایی وجود دارد، نتیجه کاری که شما می کنید به کسی در جامعه شما می رسد که واقعاً به آن نیاز دارد.»