بیستم مهرماه مصادف با یازده اکتبر، برنامه آپارات بی بی سی فارسی یک فیلم مستند در باره داریوش مهرجویی و همسرش وحیده محمدی‌فر به نام «الماس در گام لامینور» نشان داد. فیلمی که حسن صلح‌جو مجری برنامه آن را ساخته بود. فیلمی با مدت تقریبی یک ساعت و بیست دقیقه که تماما در سال ۱۴۰۱ طی سفر مهرجویی و همسرش‌ به پاریس و در همان‌جا فیلمبرداری شده بود. آنچه در این فیلم برای من مهم بود، آخرین تصویری بود که از مهرجویی می‌دیدم. تصویری که تا جمعه شب ندیده بودم.

به گزارش پایگاه خبری پروژه ایران، یک مهرجویی عصبی، معترض، آشفته، مضطرب و خسته. خسته از شرایط جامعه‌ای که دارد در آن زندگی می کند. خسته از سانسوری که در دو دوران با فیلم های او شده است. «گاو» از سال ۴۷ تا ۲۷ بهمن ۴۸ منتظر نمایش عمومی بود. «دایره مینا» از ۵۳ تا ۲۳ فروردین ۵۷ اجازه نمایش‌ عمومی‌ پیدا نکرده بود. «مدرسه ای که می رفتیم» از ۵۹ نا ۶۹، «بانو» از ۶۹ تا۷۶ و «سنتوری» که اصلا در سینماها به نمایش عمومی در نیامد.