محققان دانشگاه «کرنل» آمریکا با بیان اینکه بررسی داده‌های سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۸ نشان می‌دهد که میزان مصرف میکروپلاستیک در اندونزی ۵۰ برابر شده است، اعلام کردند که مردمان این کشور ماهانه به طور میانگین حدود ۱۵ گرم میکروپلاستیک (معادل سه کارت اعتباری) می‌بلعند.

به گزارش پایگاه خبری پروژه ایران،از استریتس تایم، بیشتر میکروپلاستیک بلعیده شده از منابع آبی همچون مصرف ماهی و غذاهای دریایی وارد بدن اندونزیایی‌ها می شود.

نتایج بررسی‌ محققان دانشگاه کرنل آمریکا در رابطه با مصرف میکروپلاستیک در منطقه آسیای جنوب شرقی، نشان می دهد که اندونزی بزرگترین مصرف کننده میکروپلاستیک در جهان است.

میکروپلاستیک ها که به عنوان ذرات پلاستیکی کوچکتر از پنج میلی‌متر تعریف می شوند، الیاف، قطعات یا دانه هایی هستند که هنگام تجزیه محصولات پلاستیکی ایجاد شده اند. ریختن تصادفی و جابجایی نادرست گلوله های پلاستیکی و مواد اولیه در ساخت پلاستیک، می تواند باعث ورود آنها به محیط شود.

همچنین مدیریت نادرست آنها باعث می شود تا پلاستیک ها از محل تخلیه یا محل دفن زباله از طریق آب باران به آب های مجاور منتقل شود.

میکروپلاستیک ها به شکل معمول توسط فیتوپلانکتون ها و زئوپلانکتون ها که غذای ماهی ها و جانوران آبزی هستند بلعیده می شوند و انسان ها هنگام خوردن غذاهای دریایی پلاستیک را به طور غیرمستقیم می خورند.

میکروپلاستیک ها اکنون یک مساله زیست‌محیطی هستند که حتی عمیق‌ترین قسمت‌های اقیانوس و بلندترین کوه جهان را گرفتار خود کرده است. آنها همچنین یک چالش بهداشتی رو به رشد هستند.

نتایج مطالعه ای که در تاریخ پنجم اردیبهشت (۲۵ آوریل) در مجله Environmental Science & Technology منتشر شد نشان می دهد که ساکنان چین و مغولستان در بین ۱۰۹ کشور جهان، با استنشاق ماهانه بیش از ۲ میلیون و ۸۰۰ هزار ذره، بیشترین میکروپلاستیک ها را استنشاق می کنند.

بر اساس این مطالعه، میکروپلاستیک‌های هوابرد مانند گرد و غبار به صورت عمده از ساییدگی مواد پلاستیکی مانند مواد موجود در لاستیک‌ها سرچشمه می‌گیرد. منسوجات مصنوعی نیز می‌توانند میکروپلاستیک‌ها را در طول تولید یا زمانی که شسته و فرسوده می‌شوند، به هوا آزاد کنند.

فنگچی یو، استاد مهندسی سیستم های انرژی در دانشگاه کرنل، یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: صنعتی شدن در اقتصادهای در حال توسعه، به ویژه در شرق و جنوب آسیا، منجر به افزایش مصرف مواد پلاستیکی، تولید زباله و جذب میکروپلاستیک توسط انسان شده است.

وی افزود: با این حال، کشورهای توسعه‌یافته روند معکوس را می‌بینند زیرا از منابع اقتصادی بیشتری برای کاهش و حذف زباله‌های پلاستیکی حمایت می‌کنند.

لیم لی گوان، متخصص گوارش در بیمارستان مونت الیزابت (Mount Elizabeth Hospital) نیز در این ارتباط اظهار داشت: مطالعات روی حیوانات نشان داده است که خوردن میکروپلاستیک‌ها ممکن است اثرات سمی روی پوشش روده داشته باشد و واکنش‌های التهابی ایجاد کند و باعث تورم و زخم روده شود.

وی گفت: مصرف میکروپلاستیک ها بر تنوع و ترکیب میکروارگانیسم هایی که در داخل روده زندگی می کنند نیز تأثیرگذار است.

لیم با بیان اینکه هنوز شواهد محدودی برای اثبات تأثیر منفی میکروپلاستیک ها بر سلامت انسان وجود دارد، افزود: با این وجود، اتفاق نظر بین همه ذینفعان وجود دارد که پلاستیک ها به محیط زیست تعلق ندارند و باید اقداماتی برای کاهش مواجهه با آنها انجام شود.

در حال حاضر، یک مجموعه روزافزون از کارها انجام می‌شود تا اثرات سلامتی میکروپلاستیک‌ها و نانوپلاستیک‌ها (ذرات پلاستیکی کمتر از یک میکرومتر) بررسی شود.

یک مطالعه منتشر شده در مجله علوم سم‌شناسی (Toxicological Sciences) در تاریخ ۲۶ اردیبهشت پلاستیک‌های میکرو و نانوپلاستیک را در بیضه های انسان پیدا کرد که نگرانی‌هایی در مورد تأثیرات احتمالی آنها بر سلامت تولید مثل ایجاد کرده است.

محققان دانشگاه نیومکزیکو بررسی‌های خود را روی بیضه های ۴۷ سگ و همچنین ۲۳ انسان انجام دادند و متوجه فراگیر بودن آلودگی میکروپلاستیکی در نمونه ها شدند.

بر اساس این تحقیقات، پلی‌اتیلن استفاده شده در کیسه‌ها و بطری‌های پلاستیکی، بیشترین میزان پلاستیک موجود در این بافت‌ها بود.

بیضه ها از کالبدشکافی مردان ۱۶ تا ۸۸ ساله و از حدود ۵۰ سگ پس از عقیم شدن در کلینیک های دامپزشکی محلی جمع آوری شد.

تعداد اسپرم در بیضه های سگ ها زمانی که این بافت ها آلودگی بیشتری به پلاستیک پلی وینیل کلراید داشتند، کمتر بود. با این حال، برای اثبات اینکه میکروپلاستیک ها باعث کاهش تعداد اسپرم می شوند، تحقیقات بیشتری لازم است.