با واردکردن پروتئین‌های تاردیگرید یا خرس آبی به سلول‌های انسانی، می‌توان مقاومت آن‌ها را در برابر آسیب افزایش داد.

به گزارش پایگاه خبری پروژه ایران، خرس‌های آبی یا تاردیگریدها موجودات سرسخت کوچکی هستند که به لطف این جان‌سختی در همه جا دوام آورده‌اند؛ اما این خصوصیت آن‌ها چه سودی می‌تواند برای ما داشته باشد؟ اکنون ما انسان‌ها از هر زمان دیگری به استفاده از ابرقدرت این موجودات ریز برای منافع خود نزدیک‌تر هستیم.

مطالعه‌ی جدید دانشمندان نشان می‌دهد که پروتئین‌های خرس آبی می‌توانند از سلول‌های انسانی دربرابر آسیب محافظت کنند و به‌طور بالقوه به درمان‌های جدید ضدپیری یا تکنیک‌های ذخیره‌سازی بافت منجر شوند.

خرس‌های آبی موجوداتی بسیار کوچک هستند؛ اما این عجیب‌الخلقه‌های هشت‌پا با طول نیم‌ میلی‌متر از سرسخت‌ترین موجودات روی زمین هستند. آن‌ها از این قدرت برخوردار هستند تا در مواجه با تهدید به حالت زنده‌داری تعویقی (suspended animation) بروند و از خود در برابر دماهای شدید (تقریبا از صفر مطلق تا ۱۵۰ درحه‌ی سانتی‌گراد)، تشعشعات بالا، فشار یا نبود اکسیژن، غذا و آب محافظت کنند.

خرس‌های آبی پس‌از آرام‌شدن شرایط، حتی اگر چندین دهه نیز گذشته باشد، می‌توانند از خواب بیدار شوند و درست مانند حالتی که هیچ اتفاقی نیفتاده، شروع به پریدن در اطراف کنند. درواقع خرس‌های آبی آن‌قدر نامیرا هستند که تنها زمانی ازبین‌ می‌روند که خورشید سرانجام بمیرد و آب اقیانوس‌ها را تبخیر کند.

هرچه بیشتر درک کنیم که خرس‌های آبی چگونه زنده‌داری تعویقی را انجام می‌دهند، بهتر می‌توانیم خود را با این عملکرد تطبیق دهیم. اکنون دانشمندان در ایالات متحده، بریتانیا، ایتالیا و هلند با واردکردن پروتئین‌های خرس آبی به سلول‌های انسانی و نشان‌دادن این موضوع که با انجام چنین کاری می‌توان اثرات محافظتی مشابهی به‌دست آورد، گام بزرگی در جهت تطبیق انسان با عملکرد زنده‌داری تعویقی خرس‌های آبی برداشته‌اند.

تیم تحقیقاتی، سلول‌های کلیه‌ی انسان را با توانایی بیان پروتئین‌هایی به‌نام CAHS D در آزمایشگاه رشد داد. زمانی‌که این پروتئین‌ها توسط محیط متخاصم تحریک شوند، ژل‌هایی را در داخل سلول‌های خرس آبی تشکیل می‌دهند که با کندکردن فرایندهای مولکولی، به آن‌ها اجازه می‌دهند که تا زمان بهبود شرایط زنده بمانند. این‌کار نه‌تنها برای محافظت از سلول‌های کلیه دربرابر آسیب ناشی از استرس موثر است؛ بلکه برگشت‌پذیر است و پس از حل‌شدن ژل‌ها به سلول‌ها اجازه می‌دهد تا به متابولیسم طبیعی خود بازگردند.

سیلیویا سانچز مارتینز، نویسنده‌ی اصلی مقاله می‌گوید: «وقتی این پروتئین‌ها را به سلول‌های انسانی وارد می‌کنیم، به‌شکل شگفت‌انگیزی تبدیل به ژل می‌شوند و درست مانند خرس‌های قطبی متابولیسم را کند می‌کنند. علاوه‌براین زمانی‌که سلول‌های انسانی داری این پروتئین را در حالت بیوستاز قرار می‌دهید، درست مانند خرس‌های آبی دربرابر فشارها مقاوم‌تر می‌شوند و برخی از توانایی‌های خرس‌های آبی را به سلول‌های انسانی می‌دهند.»

به‌گفته‌ی محققان کار بیشتر روی یافته‌ی جدید می‌تواند به ایجاد راه‌هایی برای حفظ سلول‌ها، بافت‌ها، اندام‌ها و تگهداری داروها بدون نیاز به یخچال یا کاهش آسیب ناشی از دماهای سردتر کمک کند. یافتن تکنیک‌های ضدپیری نیز یکی دیگر از فواید پژوهش اخیر به‌شمار می‌رود.